O głupocie.

To, o czym chcę napisać stanowi dla mnie bardzo trudny temat. A w szczególności dlatego, że dotyczy osoby mi bardzo bliskiej, mojej starszej siostry, z którą w dzieciństwie miałam największy  kontakt. 
Przez lata, gdy leczyliśmy się na niepłodność, ona jako jedna z pierwszych osób wiedziała o naszym problemie. Ba! Nawet była ze mną feralnego dnia, gdy odbierałam te nieszczęsne wyniki z druzgocącą diagnozą. Jako jedyna znała przyczynę naszych niepowodzeń... 
Potem, z czasem, mówiła mi, jakie to ja mam świetne i spokojne życie nie mając dzieci a w domu zawsze cisza i porządek. Wtedy traktowałam to jako próbę pocieszenia mnie w trudnych dla nas chwilach. I chociaż czasami jej słowa bolały, starałam się ją zrozumieć. Niepłodność to temat, który nie rzadko powoduje, że wokół zapada niezręczna cisza albo ktoś próbuje na siłę nas pocieszyć. 

Ale potem wydarzyło się coś, co podzieliło naszą rodzinę i widzę, że ona nie potrafi sobie radzić z tymi złymi emocjami a tym bardziej ma żal, że nie postępuję według jej schematu.

Pierwszy moment zapalny pojawił się, gdy moja młodsza siostra zaszła w ciążę. Ci, którzy czytali mojego starego bloga, wiedzą jakim szokiem była dla mnie ta informacja na tamtą chwilę. Musiałam to przetrawić. Potem wiadomo, pojawiła się radość ta naturalna, ale dla kogoś, kto długo się stara, to wie o czym piszę... Pamiętam, że starsza siostra na siłę chciała na siłę wprowadzić w dobry nastrój a ja powiedziałam, że muszę to sama przetrawić i nie chcę, żeby ktoś mnie prostował, potrzebuję czasu i tyle. Ona mi wtedy zarzuciła, że nie cieszę się z ciąży Młodej, że jej zazdroszczę itd. Wtedy nie wytrzymałam. Powiedziałam jej o in vitro, że chcemy spróbować, ale nie mamy jeszcze pieniędzy i myślałam, że Młodzi później zdecydują się na dziecko. Ona zaczęła mnie przekonywać, że nie rozumie mojej decyzji, po co tyle pieniędzy wydawać, tyle biednych dzieci w domach dziecka... Już wpadłam szał. Ona myśli sobie chyba, że adopcja polega na wzięciu z domu dziecka biednej sierotki i byciu wspaniałomyślnym!!!! Dalej nie było lepiej. Gdy jej tłumaczyłam. że o ile ja jestem gotowa na dziecko z serduszka, to M. nie jest na to gotowy, bo nie przepracował swojej straty i nie chce go do tego zmuszać-to musi być decyzja obojga a nie tylko moja. Nie zrozumiała. No więc dalej zaczęła mnie przekonywać do swoich racji tłumacząc, że ona nie jest za in vitro, bo to nie moralne i straszyła mnie, że dzieci po tym rodzą się chore. Na nic zdały się moje tłumaczenia i dyskusje z nią, więc postanowiłam z nią więcej nie poruszać tego tematu. 

Ta rozmowa jednak pozwoliła mi zrozumieć, że dla mojej Młodszej siostry nasza niepłodność jest trudnym tematem, bo z jednej strony chciałaby się cieszyć ciążą, ale martwi się o mnie. Dlatego postanowiłam do niej napisać. Łatwiej przychodzą takie wyznania, gdy przelejemy to na papier. Można uspokoić myśli i zastanowić się nad swoimi uczuciami. Napisałam jej wtedy, że bardzo cieszę się, że pojawi się nowy członek naszej rodziny, ale może nie potrafię tego na razie okazać. Cieszę się, że to zrobiłam, bo to sprawiło, że nie odsunęła się ode mnie a ja uczestnicząc w jej przygotowaniach do porodu, nie czułam się wyobcowana z rodziny, czułam się również potrzebna. 

Tak więc ze Starszą nigdy już więcej nie poruszałam kwestii ivf. Ale ona zdawała sobie sprawę , że naszą jedyną szansą na ciążę jest ivf. Gdy zaszłam w ciążę zauważyłam, że ta informacja wywołała na niej ogromne zaskoczenie ale czy radość?? Trudno powiedzieć. Moja młodsza siostra podsumowała to tak :" wiesz, dla niej to taka sensacja". Moje odczucia były podobne. Wiedząc o naszych przejściach już od początku opowiadała mi o wszystkich komplikacjach ze swoich ciąż. Trochę to było dla mnie przykre słuchać o komplikacjach w momencie, gdy najbardziej bałam się, że mogę utracić moje szczęście. No i fakt, że zazdrościła mi, że od początku jestem na zwolnieniu lekarskim a ona musiała chodzić do pracy, bo niby miałaby wypłacane chorobowe od najniższej krajowej (taaaa...oczywiście, w dużej firmie, na stanowisku kierowniczym-pracowała, bi wtedy uważała, że jest niezastąpiona). Już wtedy zapaliła mi się lampka ostrzegawcza. 

Ale to, co wydarzyło się potem, przekracza moje najgorsze wyobrażenia. Nie zrozumiem nigdy takich ludzi, koniec kropka. 

Problem dla mojej siostry stanowi płeć. Ona od zawsze chciała mieć syna. Jej "nieszczęściem" ma dwie zdrowe, piękne, mądre córki. Każdy, komu miał się urodzić chłopiec, był u niej na celowniku. Do odstrzału;) [pojawiały się głupie komentarze i docinki w stronę przyszłej mamy. To jeszcze nic. Pamiętam, jak płakała, że na usg widać dziewczynkę a nie chłopca. Ja jeszcze wtedy nie myślałam nawet o dzieciach, ale już wtedy mówiłam jej wprost, że jest głupia. Dla mnie od zawsze było najważniejsze, żeby dziecko było zdrowe. A płeć nie ma nic do tego. Będę tak samo kochać chłopca, czy dziewczynkę. 
Po usg prenatalnym napisałam jej, że wszystko ok z Dzidziusiem (chociaż ona w ogóle nie pytała się nigdy jak się czuję, co dzieckiem itd)a ona zaraz do mnie o płci-"Dzidziuś, czyli chłopiec?". Ja znając jej podejście do tematu a tym bardziej, że nie mamy jeszcze pewności napisałam jej że jeszcze nie wiadomo, co będzie. Ta odpowiedź jej nie usatysfakcjonowała. Drążyła dalej pisząc, że z in vitro więcej chłopców się rodzi a gdy ja zbyłam to, zaczęła z grubej rury. Napisała mi, że ja chyba już szybciej wiedziałam co będę mieć bo z in vitro to możesz sobie wybrać czy chcesz chłopca czy dziewczynkę. Wtedy już nie wytrzymałam, odpowiedziałam na to,że in vitro to nie supermarket z zarodkami, nie idziesz jak do sklepu i nie wybierasz jak z półki i nie ma pisać o czymś, o czym nie ma pojęcia. Oczywiście nie byłą usatysfakcjonowana tym, bo JEJ nie było na wierzchu. Na koniec napisała, że jak będzie sobie robić następne dziecko to też pójdzie" zrobić sobie in vitro, żeby był chłopiec". Tego już było za wiele.
Obecnie nasze relacje uległy rozluźnieniu. Ona wciąż pyta o płeć i robi mi docinki "jak to mam dobrze leżąc całe dnie w domu", daje mi odczuć, ze nie cieszy się razem z nami, nie pyta o naszego Maluszka, no chyba, że w kontekście płci. Widzę jej napięcie i normalnie STRACH, że będziemy mieli syna a ona nie. Dla mnie jest totalną idiotką i może na tym zakończę swoje rozważania, bo nie chcę się zniżać do jej poziomu. Myślę, że gdy posunie się dalej, będę zmuszona jeszcze bardziej ograniczyć nasze kontakty. Boję się, że kiedyś powie mojemu dziecku "ty jesteś z próbówki". Jak ma mieć taką ciocię, to lepiej wcale.

Komentarze

  1. Nie wiem nawet jak mam skomentowac Twoja historie. Taka postawa, zwlaszcza bliskich osob, nie miesci mi sie po prostu w glowie. Nie dziwie sie, ze ograniczylas z siostra kontakt. To bolesna i delikatna dla Ciebie sprawa, wiec nie napisze nic wiecej. Przytulam wirtualnie:*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Naprawdę nie wyobrażałam sobie, że ona może mieć w sobie tyle złości :( I o ile tylko mnie raniła głupimi słowami, to byłam w stanie zagryźć zęby, bo to moja siostra mimo wszystko, ale teraz ona o kilka słów za dużo powiedziała o moim DZIECKU i to spowodowało, że nie mam siły więcej fundować dziecku i sobie stresu. Jedynym wyjściem było ograniczenie kontaktów...

      Usuń
  2. Dopiero dziś trafiłam na Twojego nowego bloga ;)
    Odnośnie podejścia siostry o którym piszesz, faktycznie to przykre. Moja młodsza siostra też już ma prawie 2-letnią córkę, gdy powiedziała mi o ciąży, to mnie zamurowało (choć przecież miała 26 lat i była 2 lata po ślubie - co tu się dziwić;) więc wiem jaki to trudny temat.
    Ale Twoja reakcja na komentarze, jakie usłyszałaś od swojej siostry świadczą o mega cierpliwości - podziwiam! Wychodzi na to, że Ty to masz jednak super i jest Ci czego zazdrościć ;) To odpoczywaj na tym L4 ostentacyjnie, podkreślaj na każdym kroku jak to masz dobrze i że już "niebieskie ubranka" kupujesz, a co - niech szlag trafia tych zazdrośników, tyle sobie możesz odbić za swoje niepłodnościowe turbulencje ;)
    Pozdrawiam
    Lidia

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. :) nie wiem, czy będę potrafiła być tak perfidną i przeżywać przy niej kupno "niebieskich ubranek". Nie mam w sobie jej natury ;) cenię sobie spokój, ale nie za wszelką cenę. Przede wszystkim muszę chronić to Maleństwo o które tak walczyłam jak lwica! Nie dam mu zrobić krzywdy.. więc o ile się nie poprawi to zastosuje się do Twoich rad.
      Najbardziej chyba boli to, że ona dokładnie wiedziała o naszych staraniach i te słowa bolą podwójnie. Wie, jak długo trwa ta walka a mimo to tak się zachowała. Staram się myśleć o tym w ten sposób, że to ona ma problem ze sobą skoro posuwa się do takich słów.

      Usuń
  3. O matko, co za postawa... Wydawałoby się, że najbliżsi są z nami i powinni nas wspierać, a tymczasem okazuje się, że czasami więcej wsparcia dostajesz od obcych ludzi... Nigdy nie rozumiałam osób, które "wybrzydzają" w kwestii płci dziecka, ale wyobrażam sobie, że musi to wynikać z rego, że nie wiedzą co to jest niepłodność, a w ciążę zaszły "od strzała" - czy bardzo się pomyliłam? Chociaż moja ostatnia historia dot. rozmowy świeżo upieczonej babci i jej koleżanki pokazuje, że jednak nie zawsze zależy to od doświadczeń, a może raczej od tego kto i co (i ile) ma w głowie... Ja też chyba ograniczyłabym kontakt z taką osobą, mimo że to siostra, tak byłoby po prostu zdrowiej - i dla samej atmosfery i dla Waszego synka :(

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A "najlepsze "w tym jest to, że ona jeszcze nie wie nawet czy będziemy mieć synka czy córeczkę a już pluje jadem... nie mam pojęcia więc jak się zachowa gdy dzidziuś się urodzi :( będzie jeszcze gorzej. Nie potrafię zrozumieć takich ludzi! To jak jest wg nich- chłopca kocha się bardziej a dziewczynkę mniej??!!! To niedorzeczne tak samo jak historia, którą opisałaś u siebie. Niektórzy ludzie nie potrafią i chyba nigdy nie będą w stanie docenić tego, co mają. Czy oni potrafią w ogóle naprawdę kochać?

      Usuń
    2. Ten komentarz został usunięty przez autora.

      Usuń
    3. To jest dobre pytanie, choć najlepszą odpowiedzią na nie jest chyba tytuł Twojego posta - zwykła głupota i nic innego... Wiesz, kilkanaście miesięcy temu słyszałam rozmowę beztroskich dziewczyn w moim wieku, które akurat rozmawiały o tym, że nie mają facetów i nie mają przez to za bardzo z kim założyć rodziny. Wpadły na cudowny pomysł, że zrobią sobie in vitro, bo to najłatwiejsze rozwiązanie albo że oddadzą teraz do depozytu komórki dopóki są płodne, a potem jak będą przed 40-stką to sobie je ogarną z jakimś facetem i wszczepią i będą miały dzieci... I nie wiem czy to właśnie jest brak świadomości czy czysta głupota... Ehhh :(

      Usuń
    4. To widzę trafiłaś na dwie panny z tym samym etapem rozwoju co moja siostra. Dla nich in vitro to chyba jak wizyta w spa. Nie mają pojęcia co przechodzą osoby, które naprawdę potrzebują takiego leczenia i dla nich to jedyna szansa na spełnienie największego marzenia :(( możemy cieszyć się, że żyjemy w takich czasach, że medycyna potrafi pomóc w takiej sytuacji. Ja wiem, że in vitro podniosło mnie z głębokiego dołka. Nie wiem, czy pozbierałabym się wtedy, gdyby się nie udało....:(((

      Usuń
    5. Myślę, że każda z nas miała podobne odczucia podczas leczenia i przede wszystkim przed podejściem do in vitro, jako ostatniej szansy na zostanie biologiczną mamą. Ja też tak do tego podchodzę, że dzięki naukowcom i postępowi technicznemu została nam dana szansa, która jeszcze killanaście lat temu nie była na tyle osiągalna co dziś. Chciałabym jeszcze przy tym wszystkim, aby nasz rząd zmienił podejście do tego tematu, bo to zwyczajne odbieranie szansy wielu małżeństwom na posiadanie własnych dzieci...

      Usuń
    6. Tym bardziej cieszę się, że udało się nam uzbierać fundusze na leczenie. Ja zdecydowałam się na ivf, gdy program rządowy się kończył i musieliśmy czekać aż zdobędziemy pieniądze. Ale ten czas oczekiwania też miał ogromne znaczenie i wierzę, że tak po prostu miało być.

      Usuń
    7. I najważniejsze, że się udało :*

      Usuń
  4. Czyta czytam i oczom nie wierze... Jak można takie rzeczy wygadywać??
    A już najbardziej wkurzaja mnie ludzie, którzy za nas układają nam nasze zycie- rozumiem doradzanie, ale nie rozumiem narzucania przez kogoś tego, co mamy robić, co dla bas dobre itd.; powiem tyle- lepiej nie mogłaś nazwać postu:0)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Rzeczywiście ta nazwa mi się udała ;) moja siostra właśnie była przeciwna in vitro i jej zdziwienie było widoczne gdy ją poinformowaliśmy o ciąży. Myślała może że przekonała mnie swoimi argumentami. Ale to moje życie i moje decyzje. Zresztą nie tylko w kwestiach in vitro chciałaby, żebym postępowała jak ona sobie coś wyobraża. Ostatnio moich znajomych(również po długim leczeniu niepłodności) namawiała, żeby sobie zrobili rodzeństwo dla córki, żeby "nie była sama, bo dwie się lepiej chowają". Na nic zdały się tłumaczenia mojej przyjaciółki, że to leczenie ją wykonczyło psychicznie i jeszcze raz nie chce tego przechodzić... musiałam interweniować.na szczęście siostra zamknęła dziób, ale mi było głupio, że to moja siostra i takie głupoty gada :(

      Usuń
  5. Crazy-cat-lady23 marca 2018 14:57

    Niektorzy to nie powinni miec dzieci. Przepraszam ze tak pisze, ale Twoja siostra zachowala sie bardzo nietaktownie mowiac to wszystko pomimo iz wiedziala o waszych staraniach. Powinna sie cieszyc ze ma zdrowe dzieci. Niektorzy maja w zyciu o wiele gorzej. Ja to bym chyba ograniczyla kontakty do minimum, a po porodzie jakby jej zachowanie sie nie zmienilo to ucielabym je dla dobra dziecka.

    OdpowiedzUsuń
  6. Zgadzam się z Tobą w całości. Ona nie powinna być matką. Kiedyś próbowałam jej wytłumaczyć jak się czuje osoba , która nie może mieć dzieci i powiedziałam jej że ma sobie wyobrazić że nigdy nie będzie jej córek i nigdy nie doświadczy tego, co dało jej macierzyństwo. Nie potrafiła się wczuć nawet przez moment.
    Co roku razem planowałyśmy święta a w tym...cisza. i może tak będzie lepiej? Ja nie potrafię zrozumieć jej ciśnienia. Widzę jej zazdrość i to nie wpływa na mnie dobrze. Nie chcę się truć tą niezdrową atmosferą.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oczywiście, że nie powinnaś się tym truć, bo nie dość że psujesz sobie nastrój to jeszcze nie możesz żyć pełnią szczęścia i całą sobą cieszyć się z ciąży, w której teraz jesteś :* Oczywiście nie za wszelką cenę, ale trzeba odgradzać się od takich niezdrowych relacji... :(

      Usuń
    2. Jak dobrze mieć Was tutaj:)) tyle życzliwych osób, które rozumieją co to znaczy niepłodność i tak po ludzku życzą dobrze.

      Usuń
    3. My też się cieszymy, że jesteś z nami tutaj :*

      Usuń
    4. Rozumiemy, bo sami przez to " piekło" przechodziliśmy/ przechodzimy...

      Usuń
  7. Crazy-cat-lady23 marca 2018 23:03

    Marysiu odczytaj wiadomość na Instagramie ☺

    OdpowiedzUsuń
  8. Na moje nieszczęście ja też spotkałam się z postawą mam 2 dzieci i SYNA czytaj 2 córki i synka. Wiele kobiet daje sobie sobie wmówić że wartościowe są tylko wtedy gdy urodzą syna. Czasami nie jest to slogan wprost wypowiedziany ale wieloletni przekaz podprogowy. Wiele dziewczyn z którymi rozmawiam i pytam się czemu syn jest taki ważny nie umie odpowiedzieć na po pytanie. Sama mam córkę i syna i jestem obiektem zazdrości bo wypełniam idealny model rodziny 2+2. Zapytaj się siostry dlaczego syn jest dla niej tak ważny, co da jej osobiście "posiadanie" dziecka płci męskiej. Prawdopodobnie zszokują cię jej odpowiedzi bo powiedzą ci o niej więcej niż obecna agresja w stosunku do ciebie. Ania

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To rzeczywiście w myśl stereotypu idealnej rodziny jesteś wzorem ;))) bo, gdy na świecie pojawia się syn, to od razu pytają "a kiedy córka?". A tak masz "idealnie" i stajesz się obiektem zazdrości nazwę to wprost- chorych bab ;))) Bo jakże inaczej można nazwać te kobiety???
      Kompletnie jest mi obce wartościowanie dzieci w zależności od płci. Nieraz zastanawiam się, czy gdyby moja siostra urodziła syna, to czy bardziej by go kochała (o ile to potrafi)? Dla mnie posiadanie DZIECKA było i jest nadrzędną wartością, dla której byłam i jestem w stanie poświęcić własne zdrowie. Moja siostra nie ma w sobie cienia empatii, nie potrafi zrozumieć ile bólu i cierpienia zadaje niepłodność i niemożność posiadania dziecka. My nigdy nie zastanawialiśmy się czy chcemy mieć chłopca czy dziewczynkę, zawsze w naszych myślach było po prostu DZIECKO :))) i jego zdrowie.
      Pozdrawiam cieplutko :)

      Usuń
    2. Ja chciałam mieć córeczki bo bałam się że nie będę dobrą mamą dla chłopca. Zresztą nie wyniosłam dobrego wzoru wychowania chłopca z domu rodzinnego. Moja mama jest jak twoja siostra faworyzuje synów i wnuków. Potrafi dobrze wypowiadać się tylko o chłopcach. Cały czas boję się że zapisuję mojego syna i wyrośnie na nieodpowiedzialnego egoistę. Echh Ania

      Usuń
  9. Ciężko o rozsądny komentarz pod takim wpisem. Niestety przykre to bardzo, że osoby, które są nam najbliższe potrafią właśnie tak mówić... Moja mama mnie też potrafiła zawieść, niby wspierała, a czułam się jakby się tego wstydziła i czułam z jej strony presję, że mam się ogarnąć. Ale to chyba tak jest, że jak czegoś nie doświadczysz to ciężko to zrozumieć. Tylko jak już nie masz nic mądrego do powiedzenia to lepiej siedzieć cicho.
    Przyznam się, że kiedyś, zanim jeszcze myślałam o staraniach o dziecko mówiłam, że chciałabym pierwszego chłopca, nawet gadałam bzdury, że dziewczynki chyba nie pokocham. Teraz jak o tym myślę, czuję się idiotką.... Chociaż jak na USG dowiedziałam się, że dziewczynka potrzebowałam kilku godzin, żeby jakoś ogarnąć tę wiadomość, bo odbieram wrażenie, że jest jakaś taka presja społeczeństwa, żeby mieć chłopca. Głupie to, ale jest, odczułam to ze strony kilku osób zanim jeszcze poznaliśmy płeć, więc stąd pewnie moje wahania po wiadomości o dziewczynce, ale teraz nie wyobrażam sobie inaczej i najważniejsze jest dla mnie, żeby była zdrowa, żeby była z nami i kocham ją mocno i nienawidzę się za to, że mogłam jakoś tak głupio myśleć...
    Posiadanie dziecka to przywilej, wartość, więc najważniejszym jest, że w ogóle jest.
    Może Twoja siostra nie potrafi zrozumieć, co to znaczy dla Ciebie i nie koniecznie zastanawia się nam tym, co mówi, po prostu. Przykro mi, ale liczę, że jakoś się te Wasze relacje ułożą. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  10. Nie mieści mi się w głowie podejście Twojej siotry... ! Masakra jakaś... Nikt rodziny jeszcze jej nie stuknął, żeby się ogarnęła?!

    W swojej rodzinie raczej nie wyobrażam sobie takiego podejścia, zaś sama jestem w pewien sposób w pozycji podobnej do Twojej młodszej siostry... Mianowicie sama mam niecałe 25 lat, męża i planuję zajście w ciążę jeszcze w tym roku... Mam jednak również Brata, który ma lat 30 kilka, nie może sobie życia ułożyć z nikim, ma za sobą kilka dłuższych związków, ale na chwilę obecną jest sam, nie ochajtana, o dzieciach nie wspominając... i tak mi dziwnie z tym, jak on się musiał czuć na moim weselu, czy jak się poczuje jak pochwalę się ciążą... I strasznie mi go szkoda, bo czas ucieka a on sam, i sam...

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty